Doen wat je gezegd wordt?
— 16 oktober 2017
"De muziek overweldigde me. Die middag kwam ik thuis met één vaste overtuiging: dit stuk moet ik zelf spelen. Een sluimerende honger ontwaakte in mij." Raphael Wallfisch over de cello, zijn afkomst en zijn leermeesters.
arbeidsethos
Evenals zijn ouders bezit Wallfisch, zegt hij, een obsessief arbeidsethos en „dat diepe verlangen om kunst te absorberen en schoonheid te bewonderen”. Hij wil de erfenis niet verloren laten gaan.
Hij deelt zijn kennis onder meer tijdens jaarlijkse masterclasses in Apeldoorn. „Ik kan mijn leerlingen uit de eerste hand vertellen over de gouden tijd van de strijkers, over de Russische cellist Pjatigorski en violist Jascha Heifetz.”
de les
Begin twintig kreeg Wallfisch twee jaar onderricht van de oude Russische cellist. „Soms smeekte een leerling hem om vingerzettingen bij een bepaald werk. Hij zat dan te grommen achter zijn bureau en noteerde ze in de partituur.
De week erna kwam zo’n student terug, als hij vervolgens begon te spelen, zei Pjatigorski na verloop van tijd: ‘Hoe kom je aan zulke rare vingerzettingen?’ De leerling zei dan wanhopig; ‘Die heeft u me vorige week gegeven.’ Waarop Pjatigorski antwoordde: ‘Dat klopt, maar heb ik je gezegd dat je ze moest gebruiken?’
Wie niet voor zichzelf kon of wilde denken, was bij hem aan het verkeerde adres. Hij nam de moeite het op deze manier te doen, zodat wij de les nooit zouden vergeten.”
Dit fragment maakt deel uit van de mini-serie “Zelfstandig leren denken”; klik hier als je de andere artikelen wilt lezen.
bron: NRC, 12 oktober 2017
