Noem het: intuïtie…
— 11 augustus 2014
'Van jongs af aan is het mij opgevallen hoe mensen, geconfronteerd met een situatie waarin ze plotseling voor een beslissing komen te staan, in een flits vrijwel altijd direct weten wat ze te doen staat. Ook zag ik dat ze zich meestal direct, soms nog in dezelfde seconde, hernemen. Alsof het niet kan kloppen. Alsof leven onmogelijk zo makkelijk kan zijn. Ze heroverwegen de impuls die ze toch duidelijk hebben gevoeld en vooral maken ze een afweging tussen de gevolgen die het allemaal zou kunnen hebben wanneer ze er gehoor aan zouden geven. Hier beginnen de problemen.'
Dit citaat komt uit een interview met Arthur Japin, april ’14 in NRC Magazine. Ik ben zo vrij er een paar aansprekende delen uit te tillen….
‘Hier beginnen de problemen. Alle problemen. Dat wist ik als kind meteen heel zeker. Als buitenstaander op school en als enig kind van ruziënde ouders leer je haarscherp observeren. Om escalaties te kunnen voorzien, gevaren af te wenden en conflicten in de kiem te kunnen smoren, moet je de hele dag door elke situatie haarscherp inschatten. Je moet niet alleen alert zijn op wat er in en tussen mensen gebeurt, maar ook op wat er zouden kúnnen gebeuren. Zo leer je gedrag te doorgronden en voorspellen aan de hand van talloze fysieke, emotionele en mentale signalen, uit lijfsbehoud.’
[ ] ‘Hoe dan ook, al snel kreeg ik door dat de moeilijkheden tussen mensen hun oorzaak vinden in dat ze niet gewoon durven doen wat ze voelen. ‘Want dan zegt die er misschien dit van’, redeneren ze, ‘of dan zal die en die er wel dat van denken’. Ze nemen hun besluiten liever met hun hoofd dan met hun hart. Als schakers proberen ze vooruit te denken, zodat ze zich uiteindelijk in rechte lijnen en via afgemeten veldjes over het bord van hun bestaan voortbewegen.’
‘Leven is op die manier geen kunst. Het lijkt en is misschien minder gevaarlijk dan het volgen van impulsen, maar het levert aan het einde van de rit geen kunstwerk op.’
