Tanken!

— 7 maart 2016

Ken je dat? Dat je ergens bent en zo kunt genieten van iets moois, dat het lijkt of je opgetild wordt?

Twee weken geleden stond ik op de kade van Santa Cruz. Bij het auditorium dat Santiago Calatrava heeft ontworpen voor de stad. Prachtige vloeiende lijnen, witte mozaïek, onder een blauwe lucht en met zicht op een net zo blauwe zee.

Onder de betonnen bogen een gevel die, eenmaal opengeklapt, de luifel wordt voor het terras aan de foyer. Ongelofelijk, wat een perfectie. Nu ik schrijf voel ik weer de ontroering en de energie die voor mij horen bij zoiets groots.

Hetzelfde overkwam me vanochtend vroeg. Een beetje knorrig stapte ik in de auto om, door de sneeuwprut op de weg, kinderen op te halen van een vroege training. Maar aan de rand van de stad lag de sneeuw nog prachtig op de bomen. Zwart glimmende stammen en op elk takje een glinsterend wit laagje. Ik voelde hoe dat beeld me tot rust bracht; het geneuzel viel weg en m’n energie begon te stromen!

Ik herken het gevoel als de energie die er is in een mooi gesprek. Wanneer het kan gaan over wat er echt toe doet. Over wat ons bezighoudt, wat we gevonden hebben en waar we nog naar zoeken. Over vragen én antwoorden. En over de enorme voldoening die er is wanneer we stapjes kunnen zetten in onze eigen ontwikkeling. In die energie raken ‘mooie dingen’ en geluk aan elkaar. Herkenbaar?