Durf te kiezen!
— 17 mei 2017
over een opmerkelijke keuze en werkgeluk ...
Soms zijn de feiten helder, maar is de tijd nog niet rijp om te kiezen. Je laat je nog niet afbrengen van je vertrouwde manier van werken. Je blijft, langzamerhand tegen beter weten in, in het spoor wat je zo vertrouwd is geraakt. Natuurlijk zijn er alternatieven, maar die bieden ook geen garantie; je weet wat je hebt, maar niet wat je krijgt.
Maar eigenlijk kan ‘t zo niet langer. De feiten zijn zorgelijk, en de dagen voelen zwaar. Wat is bepalend bij de keuze die je te maken hebt?
hard werken
Stel je een mooi bedrijf voor. Een strak en licht bedrijfspand, goed gestyled wagenpark, opdrachtenportefeuille in nieuwbouw en onderhoud. Maar de eigenaar en zijn medewerkers zijn er niet gelukkig mee. Ze werken hard maar zijn het plezier aan het verliezen. Er is een rigoureuze stap nodig om het tij te keren.
Ik sprak hierover met Aat van Beers, directeur-eigenaar van Beers Elektrotechniek. Aat vertelt: ‘Ondanks de crisis hadden we nieuwbouwprojecten in de portefeuille. De concurrentie was moordend en de prijsvorming liet geen marge heel. Onvoorstelbaar hoeveel projecten er gerealiseerd werden waar alle deelnemende bouwers fors geld op toelegden.’
teleurstelling
Binnen zulke uitgeklede financiële omstandigheden is geen geld voor overleg; niet voorafgaand aan de bouw, maar ook niet gaandeweg. De druk is hoog; er moet zo snel en foutloos mogelijk gewerkt worden om het project niet verder in de rode cijfers te drukken. Gaat er onderweg iets mis, of wordt iets niet tijdig afgestemd of opgelost, dan zijn de deelnemende partijen druk met het verschuiven van de zwarte piet. Lange reeksen e-mail met veel cc’s omwille van het schoonvegen van ieders straatje.
‘En wij draaiden daar volop in mee’ zegt Aat. ‘Met veel irritatie en teleurstelling, en een groeiend gebrek aan voldoening.’
‘We klaagden onderling, over al die anderen die ’t niet goed deden. We goochelden met betalingstermijnen om de facturenstroom onder controle te houden. Je geeft niet op maar de lol was eraf.’
feiten en gevoel
Medio 2014 geven de banken waarschuwende signalen af aan Beers Elektrotechniek. Er moet iets veranderen. De directie realiseert zich, met alle cijfers op tafel, dat het bedrijf in feite drijft op de goede financiële prestaties binnen service & onderhoud. Waar de nieuwbouw altijd beschouwd is als boegbeeld van het bedrijf, blijken de onderhoudswerkzaamheden de kurk te zijn waarop men drijft.
De feiten zijn helder. En ook gevoelsmatig is niet langer te ontkennen dat het anders móet. Aat zegt: ‘Ik wilde er vanaf, was helemaal klaar met alle negativiteit.’
het roer om
‘Ik wilde weer lekker ondernemen. Contact hebben met klanten, nieuwe dingen verzinnen, de organisatie soepel laten draaien, in plaats van bezig zijn met geld.’
De werkelijkheid was echter dat er tien ontslagaanvragen klaar lagen. Van Beers zet ze niet door, hij zegt: ‘Ik kon het niet over m’n hart verkrijgen, ik had zelf iets verkeerd gedaan.’
Hij voert gesprekken met zijn medewerkers. Daar is grote bereidheid om het roer om te gooien. Men wil af van de dagelijks terugkerende strijd op de werkvloer.
Beers Elektrotechniek besluit het daaropvolgend jaar vol in te zetten op de groei van Service & Onderhoud. Belangrijk gegeven is dat de divisie Service & Onderhoud dan al twee jaar bezig is met optimaliseren van de ict-ondersteuning van haar proces. Ze staat in feite klaar voor een soepele uitbreiding van het aantal onderhoudsmeldingen.
trots
Binnen het netwerk staat Beers Elektrotechniek bekend om haar flexibiliteit en snelheid; snel duidelijkheid over aanpak, prijs en uitvoering. De relaties herkennen de kracht van deze kwaliteit, in combinatie met de opgave in service en onderhoud: binnen een half jaar is de doelstelling behaald. De omzet van S&O is verviervoudigd naar 80% van het totaal.
Aat spreekt van een grote omslag: ‘Het is haast niet te geloven welke verandering er voelbaar is. De negativiteit is weg, mensen hebben plezier in wat ze doen en zijn trots.’
verantwoordelijkheid
Ik vraag ‘m naar zíjn aandeel daarin. Hij antwoordt dat dit eigenlijk niet zo groot is. Aat zegt: ‘Ik ben ’t gezicht en ik ben er voor hen. Voor mensen die niet bereikbaar zijn, ‘t altijd druk hebben, heb ik eigenlijk niet meer zo veel respect.’
‘Geef mensen zoveel mogelijk de ruimte. Het zijn geen kleuters. Toon begrip maar spreek ze ook aan waar nodig.’ Over de mensen op de werkvloer: ‘Zij moeten ’t waarmaken. En het helpt enorm om je waardering uit te spreken.’
‘Dit kon omdat we allemaal bereid waren een stap te zetten. Omdat we er als het ware naartoe gegroeid waren; het moest anders én we wilden het anders. Als je dan bereid bent om je verantwoordelijkheid te nemen, ophoudt om alles bij een ander neer te leggen, dan zijn mensen ook bereid om je te helpen.’
durven leren
Aat: ‘Er komen m’n hele leven al dingen op m’n pad; als je daar voor open staat brengt ’t je verder.’
‘Ik heb ervaren dat je het risico loopt jezelf de nek om te draaien wanneer je vasthoudt aan je eigen werkelijkheid. Pas op voor stugheid, er is elke dag iets te leren. Kijk ‘ns hoe de wereld verandert! Denk vanuit mogelijkheden, vanuit wat er wél kan! En ga leren door te doen; adviezen van een ander vallen in ’t niet bij je eigen ervaringen.’
‘Als ik nu kijk: wat een rijkdom is er dan! Een gevoel van vrijheid, tijd om na te denken, en geen zorgen meer. Ik haal m’n aanzien niet uit bedrijfsomvang, dat is niet de aandacht die ik zoek. Ik wordt gewaardeerd, we zijn gezond, zo wil ik nog wel jaren door!’
meer?
Dit interview maakt deel uit van een reeks, over bedrijfsvoering en menselijke aspecten bij vastgoedbeheer. Wil je zeker zijn dat je niets mist, schrijf je dan hier in voor de hele reeks!
