Hoe ga je hiermee om?
— 24 maart 2020
Over een tijdje zullen we denken: waar heb je het over? Maar op dit moment is het antwoord snel duidelijk: zo alom aanwezig is ’t coronavirus en z’n impact.
Vorige week was ik uit het lood geslagen. Mijn pogingen om toch vooral zo normaal mogelijk door te gaan strandden in een hopeloos gebrek aan focus. Ik voelde me onzeker en verontrust. En boos, verontwaardigd misschien zelfs. Was ik zo goed op weg, met mooie programma’s en nu dit?!
verlangen naar houvast
Een deel van mij wilde krampachtig op koers blijven, opschakelen, anticiperen. Maar dat valt niet mee als de randvoorwaarden zo diffuus zijn.
In de loop van de week merkte ik hoeveel energie het allemaal kostte; de stroom van nieuws en onze pogingen om ’t te duiden, de aanblik van een supermarkt met volledig lege koelingen, plannen proberen te maken en nieuwe vaardigheden willen ontwikkelen.
Ik merkte dat het verlangen naar ‘even niks’ de overhand kreeg; dat ik klaar was met dóen, met m’n pogingen om er greep op te krijgen.
op pad zonder zekerheid
En in die verwarring kwam ik in een artikel van Lion’s Roar terecht. En dat hielp me. Het raakte aan het besef om maar ‘ns stil te staan, bij hoe het is. Te erkennen dat er even niet zoveel houvast ís. Het níet te mogen weten.
Het artikel benadrukt hoe we uitgeput kunnen raken in het najagen van resultaat. Wanneer we dingen doen vanuit de verwachting van een zekere uitkomst. En als het dan anders loopt dan we gepland hadden, verliezen we onze energie.
Indrukwekkend vond ik het voorbeeld van de vrijwilligers in Vietnam (zie artikel), die keer op keer de huizen in het dorp herbouwen. Wanneer zij hun inspanning hadden laten afhangen van het resultaat zouden ze na het eerstvolgende bombardement gestopt zijn. Maar hun doel was herbouwen, dus dat was wat ze deden. “They did what they needed to do.”
De werkelijkheid is dat we vaak stappen mogen en moeten zetten zonder precies te weten wat het ons zal brengen. En die stappen zijn essentieel om te leren, of ze achteraf ‘juist’ blijken te zijn of niet. Het zijn de dingen waarvan we op enig moment aanvoelen dat we ze móeten doen.
Ik deel hier een paar fragmenten van de inleiding en het artikel met je. En de link naar het complete artikel vind je hier. Ik hoop dat het je iets brengt!
tolerating the discomfort of not-knowing is a daring practice
“So much of the stress and the feeling of being overwhelmed comes from all that we are projecting onto the future. But in this moment, right here, there is the ability to recognize the fear, to be with it, and to not be swallowed by it. If we’re running, then it’s fear that’s running the show. If we can stop, we have the chance to touch into something deeper than being overwhelmed.”
“It speaks of the ‘don’t know mind’, a kind of open, groundless awareness that doesn’t fixate on outcomes. Practicing the ‘don’t know mind’ involves tolerating the discomfort of uncertainty.”
“And it ís a practice: “When confronted with the unknown, those of us who have not trained our minds enter a reactive state in which panic, aggression, or indecisiveness overtake us. In order to avoid such feelings of overwhelm, our minds seek out confirmation of our preexisting ideas rather than tolerate the discomfort of not-knowing.”
touch into the moment
“If you’re like me, you’re probably asking yourself, “So how do I meet this moment without adequate training or a preexisting playbook that even comes close to the reality that’s unfolding?” The answer, it seems, is one breath at a time.”
“Touching into this moment is not about denying the suffering that’s happening all around us or in us. Rather it is an act of compassion for ourselves and others that helps our innate wisdom to emerge. When attended to with gentleness and love, connecting to this moment reveals just how interconnected we are with one another and also the planet that sustains us.”
behoefte aan gesprek?
Wil je graag even sparren om zelf de draad weer op te pakken, bel of mail me!
